ฮาตาเกะ เคน (พิเศษ ตอนสั้น) : ป้องกัน
มิราอิ: รุ่นพี่น่ะหน้าเหมือนคุณมินะมากเลยนะคะ ตาสวยมากเลยสีแดงเหมือนลูกแก้วเลย แล้วก็มีเขี้ยวเหมือนกันอีก
เคน: หืม นี่เหรอ?
เคน: ใช่ ก็เพราะว่าฉันเป็นนักล่ายังไงล่ะ
เคน: และเธอก็เป็นเหยื่อของฉัน ง่ำ!
มิราอิ: รุ่นพี่ มันจั้กจี้ค่ะ
เคน: จั้กจี้อะไร ฉันกำลังจะกินเธอนะ งั่ม งั่ม
มิราอิ: ฮ่าฮ่าฮ่า
คุเรไน: อะแฮ่ม
เคน: ค..คุณคุเรไน!! สวัสดีครับ!! ก..กลับมาแล้วเหรอครับ!!
มิราอิ: อ๊ะ แม่!
คุเรไน: ดีจ้ะ เคน วันนี้อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันนะ
เคน: ครับ! รบกวนด้วยนะครับ!
คุเรไน: จะไปเที่ยวทะเลกันงั้นเหรอ ก็ดีเหมือนกันนะ มิราอิน่ะไม่ค่อยได้ไปไหนไกลๆ นานๆทีให้เธอได้หยุดพักผ่อนบ้างก็ดี
เคน: ครับ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมจะดูแลเธอเอง
คือ…อันที่จริงฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ แต่ว่า…
คุเรไน: พวกเธอน่ะ…ป้องกันกันอยู่แล้ว ใช่มั้ย…
– ?
คุเรไน: เพราะพวกเธอยังเด็กอยู่ ถ้าปล่อยให้ท้องตอนนี้…
มิราอิ: นี่แม่พูดเรื่องอะไรอยู่เนี่ย!?
คุเรไน: แม่ก็ไม่ได้จะห้ามอะไร ก็เข้าใจวัยหนุ่มสาวอยู่น่ะ…
มิราอิ: ร..รุ่นพี่ น้ำค่ะ!
คุเรไน: ไม่เป็นไรหรอกน่า แม่พูดเพราะแค่เป็นห่วงเฉยๆ ไม่ได้จะห้ามปรามอะไร…
มิราอิ: หยุดพูดสักทีเถอะแม่!
หนูกับรุ่นพี่น่ะยังไม่ได้มีอะไรกันเลยนะ!! แล้วครั้งนี้พวกเราไม่ได้ไปกันแค่สองคนด้วย และหนูนอนห้องเดียวกับคุณมิบุนะต่างหากล่ะ!!
คุเรไน: เอ๋! ..งั้นเหรอ? ..นะ นั่นสินะ…
คุเรไน: เคน เอาข้าวเพิ่มอีกมั้ย กินเยอะๆเลยนะ เธอน่ะกินข้าวเยอะตั้งแต่เด็กแล้วนี่นะ
เคน: อ๊ะ ครับ! ง..งั้นขออีกชามครับ!!
ว่าไงนะ จะขอแยกออกไปอยู่คนเดียวงั้นเหรอ?
มินะ: เมื่อก่อนก็ไม่ค่อยอยู่หมู่บ้านแท้ๆ พอกลับมาอยู่จริงๆ จังได้ไม่นานก็จะขอแยกออกไปอยู่คนเดียวอีกงั้นเหรอ เคนจัง!
มินะ: ฉันล่ะอยากร้องไห้จริงๆ ทำไมลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนเดียวถึงไม่ค่อยอยากจะอยู่ใกล้ชิดกับพ่อแม่บ้างเลยนะ
เคน: อย่าพูดแบบนั้นสิแม่… ผมก็แค่.. ผมจะกลับบ้านบ่อยๆน่า แล้วก็ไม่ได้อยู่ไกลมากด้วยนะ
คาคาชิ: เธอนี่ก็จริงๆเลย เจ้าเคนน่ะโตแล้วนะ แถมยังมีแฟนแล้วอีก เขาจะอยากแยกออกไปอยู่คนเดียวก็ไม่แปลกสักหน่อย
มินะ: ก็แล้วไงล่ะ โตแล้วอยู่กับพ่อแม่ไม่ได้รึไง?
เคน: (พ่อช่วยที…)
คาคาชิ: ก็เพราะว่า…
มินะ: งั้นหรอกเหรอ.. ก็ได้.. เข้าใจแล้ว
เคน: ไม่ทราบว่ากระซิบอะไรกันเหรอขอรับ?
มินะ: ยังไงก็รู้จักป้องกันกันด้วยล่ะ
เคน: มันไม่ใช่แบบนั้นนะแม่ โธ่!!
