กลับเข้าสู่เนื้อหาต่อจากตอนที่ 1

 

เคน: เจอตัวจนได้

[ฮาตาเกะ เคน อายุ 16 ปี]

 

เคน: “นักฆ่าดาบคลั่ง” นินจาถอนตัว แห่ง คิริงากุเระ

 

หมอนี่ดูไม่ง่ายเลย… ให้ฉันจับกุมหมอนี่เนี่ยนะ ล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย…

 

 

 

 

นักฆ่า: บุกเข้ามาตรงๆ เลยงั้นเรอะ แถมยังมาคนเดียวอีก? จะดูถูกกันเกินไปแล้วมั้ง

 

นักฆ่า: หืม… นินจาจากโคโนฮะงากุเระ งั้นเหรอ?

 

นักฆ่า: ส่งมาคนเดียวแบบนี้ ถ้าไม่ดูถูกฉันจนเกินไป ก็แปลว่าแกก็เก่งพอตัวสินะ?

เคน: แน่นอนว่าอย่างหลัง

 

งั้นก็ขอลองหน่อยเถอะ!!

 

 

 

 

 

 

เคน: โว้ว! หมอนี่โหดเป็นบ้าเลย ตัวก็ใหญ่เคลื่อนไหวก็เร็ว เหมือนที่ข้อมูลว่ามาเลย

นักฆ่า: หนีเร็วใช้ได้นี่

 

นักฆ่า: แกก็ความเร็วใช้ได้นี่ไอ้หนู เห็นทีฉันต้องเอาจริงแล้วล่ะ

เคน: ว่าไงนะ แกจะบอกว่าเมื่อกี้แค่ออมมืองั้นเหรอ!?

 

 

เคน: เฮ้ยๆ มันไม่โกงไปหน่อยเหรอ…

นักฆ่า: ไงล่ะ ไม่ปากดีเหมือนตอนแรกแล้วรึไง?

 

 

 

นักฆ่า: ไวใช้ได้นี่ ไอ้หนู ความเร็วของแกน่ะเกือบเท่าฉันเลยล่ะ

เคน: อย่ามาพูดบ้าๆน่า ฉันน่ะเจ๋งกว่าแกตั้งเยอะ!

 

เคน: ต้องรีบทำอะไรสักอย่าง เอาแต่หลบแบบนี้ได้ไม่นานหรอก มีหวังโดนมันเก็บก่อนแน่…

 

นักฆ่า: เอ้าเป็นอะไรไป ความอวดดีเมื่อกี้ไปไหนหมดแล้วล่ะ!

 

 

นักฆ่า: ฮ่าฮ่าฮ่า

เคน: โธ่เว้ย มันหนีไปอีกแล้ว!!

 

เคน: คิดจะเล่นแบบนี้ใช่มั้ย

 

ฉันต้องเลือกว่าจะอัญเชิญนินเคน หรือทำอะไรสักอย่าง แต่จักระอาจไม่พอ …ไม่ได้ นั่นเสี่ยงเกินไป ความเร็วแบบหมอนี่ยืดเยื้อไม่ได้…

 

เอาล่ะ ก็ได้… งั้นมาเล่นเกมกัน ดูสิว่าใครจะดวงดีกว่ากัน

 

 

นักฆ่า: คิดจะใช้ร่างแยกหาที่อยู่ฉันงั้นรึ? คิดง่ายไปมั้ง

เคน: ไม่ลองก็ไม่รู้หรอกน่า

 

 

 

ทางนั้น!!

 

 

นักฆ่า: ฮ่าฮ่า แกนี่โชคดีเหมือนกันนี่.. ร่างแยกงั้นเหรอ ดูสิว่าจะโชคดีได้นานแค่ไหน

เคน: โธ่เว้ย มันเร็วชะมัด

 

ถ้าไม่เข้าใกล้ก็จับตัวไม่ได้แน่ แต่ถ้ามาถึงตัวก็อันตรายเกินไป

 

 

ไม่ทัน! แบบนี้เสียร่างแยกไปเปล่าๆ!

 

นักฆ่า: ไม่น่าเชื่อ แกนี่มันดวงดีเป็นบ้า สุดท้ายก็เหลือร่างจริงแค่ตัวเดียวแล้วสินะ? น่าผิดหวังจริงๆ คิดว่าแกจะทำให้ฉันสนุกได้มากกว่านี้ซะอีก

เคน: แย่แล้ว!!

 

นักฆ่า: งั้นก็ตายซะ!!

 

 

 

 

เคน: ตาข่ายสายฟ้า!!

 

ก..แก… แปลงร่างเป็นอาวุธตั้งแต่แรกแล้วงั้นเหรอ…?

 

นักฆ่า: ทั้งหมด…เป็นร่างแยก? แกวางแผนมาตั้งแต่แรกแล้วงั้นเหรอ?

เคน: โว้ว หมอนี่ถึกเป็นบ้า โดนเข้าไปเต็มๆ ยังไม่สลบอีก…

 

อ๋อ เปล่า.. ฉันไม่ถนัดการวางแผนมาแต่เนิ่นๆ เพราะฉันทำตามแผนเดิมไม่ค่อยได้ ..แล้วอันที่จริงแผนนี้ก็ถูกเปลี่ยนกลางคัน เพราะแกเร็วเกินไป ฉันเสี่ยงไม่ได้

 

นักฆ่า: เพราะแบบนี้…สินะ.. โคโนฮะถึงส่งแกมาแค่คนเดียว….

เคน: ช่วยไม่ได้นะ ก็ฉันมันอัจฉริยะนี่นา

 

และที่สำคัญคือ ฉันไม่ได้ประมาทแบบแก

 

 

เคน: ไม่ต้องห่วงไม่ถึงตายหรอก แค่ทำให้แน่ใจว่านายจะไม่ฟื้นมาอีกเร็วๆ นี้น่ะ

 

เฮ้อทำไมพักนี้ฉันถึงได้แต่ภารกิจยากๆ แบบนี้เรื่อยเลยนะ ไม่มีภารกิจคุ้มกันสาวๆ ให้ฉันทำบ้างรึไงนะ รุ่น 7 นี่…

 

นารูโตะ: ไม่มีภารกิจคุ้มกันที่ใช้คนแค่คนเดียวหรอกเจ้าบ้า นายต้องมีทีมถึงจะทำภารกิจนี้ได้ อยากทำมั้ยล่ะ

เคน: เอ่อ..ถ้างั้นขอผ่านก่อนแล้วกันครับ…

 

นารูโตะ: มีภารกิจจับโจรอีก 2-3 ภารกิจ ถ้านายจะออกจากหมู่บ้านอีกก็รับภารกิจนี้ไปด้วยเลย ไม่งั้นกว่านายจะโผล่หัวกลับมาคงอีกนาน

เคน: ผมยังไม่ไปไหนหรอกน่า พ่อผมจะฆ่าผมถ้าผมไม่อยู่ติดบ้านซะบ้างน่ะ

 

นารูโตะ: ฉันก็ไม่อยากพูดเรื่องนี้บ่อยๆ หรอกนะ แต่ครูคาคาชิน่ะไม่อยากให้นายไปไหนไกลๆ หรอกนะ นายควรใช้เวลาอยู่ในหมู่บ้านบ้างรู้มั้ย

เคน: …ผมรู้ครับ

 

 

ก็ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากอยู่บ้านหรอกนะ แต่ถ้าอยู่แบบหลบๆ ซ่อนๆ มันก็ลำบากนี่นา…

 

เคน: แม่ ผมกลับมาแล้ว

มินะ: เคนจัง! ยินดีต้อนรับกลับจ้ะ

 

คาคาชิ: ไง กลับมาแล้วเหรอ

เคน: พ่ออยู่บ้านด้วยแฮะ ตั้งแต่ลงจากตำแหน่งโฮคาเงะแล้วก็คงว่างน่าดูสินะ

 

เคน: ไหนๆ ก็ว่างแล้ว ที่เคยคุยกันไว้คราวก่อน พวกเราหาวันไปเที่ยวด้วยกันดีมั้ย?

คาคาชิ: ก็ดีนะ แต่นี่ใกล้จะมีสอบจูนินแล้ว ลูกไม่อยากดูเหรอ?

เคน: เอ๋ จริงด้วยแฮะ!

 

คาคาชิ: แต่ว่า..กว่าจะถึงวันสอบจูนิน ลูกจะไม่ออกไปทำภารกิจอีกใช่มั้ยช่วงนี้?

เคน: อาจารย์นารูโตะมีภารกิจให้ผมทำอยู่น่ะครับ

 

คาคาชิ: …….

เคน: ผมยังไม่ได้รับมานะ ผมรับปากพ่อแล้วไงว่าจะอยู่บ้านสักพักน่ะ… ผมไม่ไปไหนหรอกน่า

 

เคน: ผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวผมลงมากินข้าวนะ

มินะ: อื้ม เดี๋ยวแม่เรียกนะ

 

มินะ: ฉันไม่กล้าบอกเขาเลยว่าซึคุเนะคุงกับมิบุนะจังแวะมาหาเขาตลอด ฉันกลัวว่าเขาจะรีบออกจากบ้านไปอีกน่ะ

คาคาชิ: อืม เดี๋ยวฉันคุยกับเขาเอง

 

คาคาชิ: เขาเอาแต่หนีมาตั้งแต่วันนั้น ฉันคิดว่าถึงเวลาที่เขาควรจะต้องเปิดใจคุยกับเพื่อนเขาให้ชัดเจนได้แล้วล่ะนะ

 

[เคนมักจะมีนิสัยตรงไปตรงมาเสมอ แต่บางครั้งถ้าเขาไม่สามารถทำแบบนั้นได้ เขาก็จะแค่วิ่งหนีมัน]