พวกเธอที่มีชื่อตามนี้ให้ตามฉันมา ริกะ ซันโช ไทชิโร่ พวกเธอทั้งหมดคือทีม 3

 

มิบุนะ: ดีใจจังเลยนะที่พวกเราได้อยู่ทีมเดียวกันเนี่ย

ซึคุเนะ: แต่จะว่าไป ทำไมโจนินทีมเราถึงมาช้าที่สุดเลยล่ะ?

[ทีมเคน เกะนิน อายุ 12 ปี]

 

ซึคุเนะ: อย่างนี้ต้องโดนลงโทษ

มิบุนะ: เห็นด้วย!

เคน: เฮ้ๆ บอกไว้ก่อนเลยนะว่าฉันไม่เกี่ยวด้วยน่ะ…

 

เคน: เมื่อไหร่พวกนายจะเลิกเล่นซนกันซักที ไม่ใช่เด็กแล้วนะเนี่ย แล้วโจนินที่ไหนจะมาติดกับดักเด็กเล่นแบบนี้กัน

ซึคุเนะ: เงียบไปเลย นายนี่มันชอบบ่นเหมือนครูอิรุกะชะมัด

 

[เสียงเปิดประตู]

ซึคุเนะ: มาแล้วล่ะ!

 

อึ๋ย! นั่นมัน….!!

 

ฮ่าฮ่า… โทษทีที่มาสายนะเด็กๆ พอดีระหว่างทางที่มาน่ะ…

[อุซึมากิ นารูโตะ อายุ 26 ปี]

 

 

เคน: พ..พี่นารูโตะ!!?

ซึคุเนะ/มิบุนะ: เอ๋ อุซึมากิ นารูโตะ คนนั้นน่ะเหรอ!!?

 

นารูโตะ: นี่มันฝีมือใครกันฟะ!!? เคน! นายใช่มั้ย!!?

เคน: เดี๋ยว.. เดี๋ยว! ผมไม่เกี่ยว… จ๊าก!!

 

นารูโตะ: เจ้าพวกบ้า โตป่านนี้แล้วยังเล่นเป็นเด็กอยู่ได้

เคน: แล้วไหงฉันโดนไปด้วยล่ะเนี่ย…

ซึคุเนะ: อาจารย์นารูโตะเป็นโจนินของทีมเราเหรอเนี่ย ยอดเลย!

 

นารูโตะ: ฉันเป็นอาจารย์ของพวกนายก็จริงอยู่ แต่บอกไว้ก่อนว่าฉันไม่ได้มีตำแหน่งโจนิน เพราะงั้นนี่จึงเป็นกรณีพิเศษของทีม 7 ใหม่ ของพวกเราล่ะนะ

ซึคุเนะ/มิบุนะ: เห! สุดยอดไปเลยล่ะ พวกเรา!!

เคน: (อ่า..ฝีมือพ่อแหง)

 

นารูโตะ: และต่อไปนี้จะเป็นการทดสอบทีมเวิร์คของพวกนาย

– ทีมเวิร์คเหรอครับ?

 

พวกนายทั้งสามคนต้องแย่งกระดิ่งจากฉันให้ได้

 

เคน: ให้แย่งกระดิ่งจากพี่นารูโตะเนี่ยนะ ล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย งั้นผมยอมแพ้เลยแล้วกัน…

นารูโตะ: บอกว่าให้เรียกอาจารย์ไงฟะ เจ้าบ้านี่!

 

นารูโตะ: ถ้ายอมแพ้นายจะต้องกลับไปเรียนที่โรงเรียนใหม่นะ จะเอางั้นเหรอ?

เคน: เอาจริงดิ!?

ซึคุเนะ: อย่าล้อเล่นน่า ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ อุตส่าห์ได้อยู่ทีมเดียวกับอาจารย์นารูโตะทั้งที!

มิบุนะ: ใช่ แถมกว่าจะจบมาได้ลำบากแทบแย่เลยนะ!

 

เคน: งั้นเอาเป็นอย่างอื่นที่มันง่ายกว่านี้หน่อยได้เปล่า? อาจารย์…

นารูโตะ: ไม่ได้เฟ้ย นี่มันเป็นธรรมเนียมของทีม 7 นะเจ้าบ้า!

ซึคุเนะ: งั้นก็ช่วยไม่ได้ ผมจะต้องเป็นนินจาเพื่อที่จะได้เป็นโฮคาเงะ เพราะงั้นผมจะแย่งกระดิ่งจากอาจารย์นารูโตะให้ได้เลย!

 

นารูโตะ: พูดได้ดีนี่ ซึคุเนะ ถ้างั้นเราก็มาเป็นคู่แข่งกันนะ เอาล่ะเริ่มได้เลยพวกนาย!

เคน: เฮ้ยๆ จะคึกเกินไปแล้ว ไอ้หมอนี่…

ซึคุเนะ: ก็ไม่มีทางเลือกไม่ใช่รึไง เอาล่ะนะ อาจารย์นารูโตะ!

 

จะให้เอาชนะพี่.. อาจารย์นารูโตะน่ะ ให้ฉันแยกร่างสักร้อยร่างยังไม่มีทางเลย เอาไงดีฟะ? ไม่อยากเปลืองพลังงานไปเปล่าๆ …แล้วทำไมกระดิ่งถึงมีแค่สองลูกล่ะ?

 

ซึคุเนะ: เคน ทำบ้าอะไรอยู่ มาช่วยกันหน่อยเซ่! อาจารย์บอกว่าเราต้องใช้ทีมเวิร์คนะ

เคน: คร้าบ…คร้าบ…

 

เคน: ซึคุเนะ นายคอยซัพพอร์ทมิบุนะตอนฉันให้สัญญาณ คาถาลมของนายกับคาถาน้ำของมิบุนะเข้ากันได้ดีเลย

ซึคุเนะ: เอ๋ จ..จริงเหรอ?

มิบุนะ: เข้าใจแล้ว เคนคุง!

 

นารูโตะ: (เคน เป็นมันสมองของทีมสินะ หัวดีสมกับที่เป็นลูกครูคาคาชิ)

 

ซึคุเนะ: เอาล่ะนะ อาจารย์นารุโตะ!

นารูโตะ: น่าสนุกดีนี่ เข้ามาเลย!

 

 

 

เคน: (ต้องทำให้อาจารย์เคลื่อนไหวลำบากก่อน!)

 

นารูโตะ: ฝีมือไทจิตสุ กับความเร็ว ใช้ได้นี่ เคน!

 

 

 

 

 

 

ซึคุเนะ: สำเร็จ!

มิบุนะ: ยอดเลย เคนคุง!

 

เคน: มิบุนะ! ซึคุเนะ!

– รับทราบ!

 

[คาถาน้ำ]

 

[คาถาลม]

 

 

[กรงสายฟ้า]

 

 

 

กะจะไม่ให้มีทางหนีเลยสินะ

 

 

ฝีมือใช้ได้กันเลยนี่นา

 

 

ข้างบน!? มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!?

 

นั่นร่างแยกหลอกสินะ ทำให้ไม่ทันสังเกตว่าแอบมาข้างบน ฉลาดดีนี่ เคน

 

[ตาข่ายสายฟ้า]

 

 

 

 

ช่วงเวลาแค่พริบตาเดียวยังหนีทันอีก สมกับเป็นอาจารย์นารูโตะจริงๆ ใครจะไปแย่งกระดิ่งได้ฟะแบบนี้?

 

ซึคุเนะ: โอ้ยไม่ไหว ใครจะไปแย่งกระดิ่งจากอาจารย์นารูโตะได้กัน

เคน: ก็บอกไปแต่แรกแล้วไงเล่า

ซึคุเนะ: ไม่คิดจะออมมือมั่งเลยรึไงนะ… ไม่สิ นี่คงออมมือแล้วล่ะ…

 

มิบุนะ: อ๊ะ มีกระดิ่งตกอยู่นั่นอันนึงล่ะ

ซึคุเนะ: โธ่ดูยังไงก็กับดักชัดๆ

 

ถ้าเป็นอาจารย์คนอื่นอาจจะเป็นกับดักนะ แต่ถ้าเป็นอาจารย์นารูโตะล่ะก็คงเงอะงะทำตกไว้แหง ฮ่าฮ่า

 

นารูโตะ: ว่าไงนะ! เจ้าหมอนี่..

เคน: ฮ่าฮ่า ออกมาแล้ว! ติดกับจนได้

 

นารูโตะ: อะแฮ่ม..ดีมากพวกนาย นินจาน่ะต้องมองเบื้องหลังของเบื้องหลังให้ออก…

ซึคุเนะ: ผมว่าคงไม่มีใครติดลูกไม้ตื้นๆ แบบนั้นหรอกนะอาจารย์…

 

นารูโตะ: หนวกหู! รีบเข้ามาแย่งกระดิ่งกันได้แล้ว!!

ซึคุเนะ: ไหงอยู่ๆ ก็โมโหล่ะ…?

เคน: ไม่ไหวหรอกอาจารย์ ผมใช้จักระเกลี้ยงแล้วเนี่ย…

นารูโตะ: พวกนายนี่มัน…

 

เคน: โธ่ ก็ได้! งั้นก็เหลือแค่ไม้ตายสุดท้ายแล้วล่ะ!

นารูโตะ: ดีมากเคน เข้ามาเลย!

 

เคน: เรามาเจรจาแลกเปลี่ยนกัน!!

นารูโตะ: เอ๋?

 

ผมขอแลกกระดิ่งสองลูกนั้น…

 

เคน: กับราเม็ง 10 ชาม!!

นารูโตะ: หา…!

 

นายนี่มัน…

 

มิบุนะ: เคนคุง อย่าล้อเล่นเวลาแบบนี้สิ!

ซึคุเนะ: เดี๋ยวอาจารย์โกรธขึ้นมาก็โดนปรับตกหรอก เจ้าบ้า!

เคน: ไม่ได้..ล้อเล่นนะ…

 

นารูโตะ: นายคิดว่านินจาเป็นอะไร เจ้าบ้า!

ซึคุเนะ: เดี๋ยวครับอาจารย์นารูโตะ

มิบุนะ: เขาแค่ล้อเล่นน่ะค่ะ…

 

มันต้อง 30 ชามเฟ้ยถึงจะสมน้ำสมเนื้อ!! ไอ้ขี้ตืด!

 

เคน: คึ.. เขี้ยวชิบ! พี่นารุโตะ! 3.. 30 เลยเหรอ? (ไม่นะ..ค่าขนมตู)

นารูโตะ: บอกให้เรียกอาจารย์ไงฟะ! ถ้าไม่โอเค ก็มาแย่งกระดิ่งให้ได้ซะ เจ้าบ้า!

 

เคน: ก็ได้ครับ! ตกลง… 30 ก็ 30…

นารูโตะ: ดีมาก ตกลงตามนี้ ฮ่าฮ่า

 

เอาล่ะ พวกนายทั้งสามคน สอบผ่าน!!

 

เย้!! ถึงจะผ่านเพราะติดสินบนก็เถอะ!

 

[แถมท้าย 1]

 

(เจ้าพวกนี้มีทีมเวิร์คดีนี่ ถึงจะยังแย่งกระดิ่งไม่ได้ แต่คงต้องให้ผ่านแล้วล่ะนะ)

มิบุนะ: อ๊ะ มีกระดิ่งตกอยู่นั่นอันนึงล่ะ

 

หา…?

 

[แถมท้าย 2]

 

[ช่วงเวลาพักเบรก]

 

นารูโตะ: แล้วในตอนนั้นเอง ฉันก็กระโดดเข้าไปขวางอาวุธที่พุ่งเข้ามาใส่เจ้าซาซึเกะ เจ้านั่นน่ะมัวแต่เงอะงะจนเกือบมีอันตรายแล้วล่ะนะ!

ซึคุเนะ: ว้าววว สุดยอดเลย สมกับที่เป็นอาจารย์นารูโตะจริงๆ!!

 

นารูโตะ: ก็นะ.. เจ้านั่นน่ะตัวปัญหาของทีมเลยล่ะนะ ฮ่าฮ่า

เคน: (ไอ้ที่เคยได้ยินมามันไม่ใช่แบบนี้นี่นา…? ทำไมพ่อกับพี่นารูโตะเล่ามันไม่เหมือนกันฟะ? …ช่างเหอะ)

 

[แถมท้าย 3]

 

เฮ้ย ดูนั่นดิ ลูกชายโฮคาเงะล่ะ!

 

– ที่เขาว่ากันว่าหมอนี่ชอบใช้เส้นพ่อนี่เรื่องจริงหรือเปล่าวะ?

– ฮ่าฮ่า ก็นะ… คะแนนสอบอยู่แค่ระดับกลางๆ แท้ๆ แต่ทำอะไรก็่ผ่านฉลุยไปซะหมดทุกอย่างเลยนี่

– เบาๆ สิ เดี๋ยวลูกชายโฮคาเงะเขาก็ได้ยินเข้าหรอก ฮ่าฮ่า

 

เคน: พวกนายว่าไงนะ!?

ซึคุเนะ: เคน อย่าไปสนใจเลย

มิบุนะ: เคนคุง…

 

โอ๊ะ ได้ยินเข้าซะแล้วล่ะ

 

– เฮ้ย คิดจะลงมือรึไง!!?

– ปล่อยนะเว้ย คิดว่าเป็นลูกโฮคาเงะแล้วจะทำอะไรก็ได้รึไง!

 

พวกนายต้องเรียกฉันว่า “ลูกชายสุดหล่อของโฮคาเงะ” ต่างหากเล่า!

 

– หา…?

– นายตกคำว่าสุดหล่ออ้ะ สุดหล่อ! พูดใหม่ดิ๊!

 

– ฮ่าฮ่า อะไรของหมอนี่วะ?

– สุดหล่ออะไรวะ หลงตัวเองเป็นบ้าเลย!

 

เคน: หา? ก็ฉันหล่อจริงๆ นี่ หรือนายจะเถียง? มีไม่กี่เหตุผลหรอกที่นายจะเกลียดฉันทั้งๆ ที่เราไม่รู้จักกันน่ะ หมั่นไส้ที่ฉันหล่อแถมเป็นลูกโฮคาเงะอีก เหมือนเจ้าชายเลยใช่มั้ยล่ะ หืม?

– แก…ไอ้บ้าเอ้ย!!

 

– ไปให้พ้นเลย ฉันเกลียดนายชะมัด!

– เฮ้ยไปกันเหอะ ไอ้หมอนี่ต้องบ้าแน่ๆ

เคน: อ้าวเดี๋ยวสิ! นี่คราวหน้าอย่าลืมเรียกฉันว่า “ลูกชายสุดหล่อของโฮคาเงะ” นะ! ห้ามลืมคำว่าสุดหล่อนะเฟ้ย สุดหล่อ! เฮ้ย ฟังอยู่หรือเปล่าเนี่ย!?