ฮาตาเกะ เคน – ไกเดน ตอนที่ 3.3 ชีวิตที่ไร้ค่ากว่าแมลง
ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยผมด้วย!!
อย่าเข้ามานะ!!
อ้าก!!!
นารูโตะ: ฮ่า!
ซึคุเนะ: อ้าก รกชะมัด หมู่บ้านที่เราจะไปทำไมถึงอยู่กลางป่าเขาแบบนี้นะ
มิบุนะ: นั่นสิ ไม่มีถนนเข้าหมู่บ้านด้วยซ้ำ
นารูโตะ: เอาน่าอีกนิดเดียวก็ใกล้ถึงทางเข้าหมู่บ้านแล้วล่ะ
เคน: โอ๊ะ มิบุนะ หนอนแก้วตัวเบ้อเริ่มเกาะอยู่ตรงกระเป๋าเธอน่ะ
มิบุนะ: ค..เคนคุง.. อย่ามาล้อเล่นแบบนี้นะ
เคน: จริงๆ นะ นั่นไงดูสิ
ซึคุเนะ: จริงด้วยแฮะตัวใหญ่ชะมัด
เคน: อ้าว ไต่ไปนั่นแล้ว
มิบุนะ: กรี๊ด เอาออกไปที!!
เคน: เฮ้ย!!
มิบุนะ: เอาออกไปที เคนคุง เอามันออกไปที!!
เคน: เข้าใจแล้วๆ อยู่เฉยๆ สิ…
เคน: นี่ไง เอาออกมาแล้ว ไม่ต้องกลัวหรอก
มิบุนะ: เอามันออกไปไกลๆ เลย!!
เคน: ด..เดี๋ยวฉันเอาไปปล่อยที่พุ่มไม้โน้นนะ…
ซึคุเนะ: ปกติถึกอย่างกับอะไรดี ดันมากลัวหนอนตัวแค่นี้ ยัยบ้า
มิบุนะ: หนวกหูน่า!!
มิบุนะ: ใครจะไปเหมือนเคนคุงกันล่ะ เข้ากับสัตว์ได้ทุกชนิดแบบนั้นน่ะ
เคน: พูดอะไรของเธอน่ะ
เคน: ไม่เห็นน่ากลัวตรงไหนเลย อ้วนจ้ำม่ำน่ารักดีออก ดูสิ
มิบุนะ: เอาไปไกลๆ เลย ตาบ้า!
ผู้นำหมู่บ้าน: ผมต้องขอบคุณนินจาจากโคโนฮะมากเลยนะครับ ที่เดินทางอย่างลำบากเพื่อมาช่วยเหลือพวกเราที่นี่
นารูโตะ: ยินดีครับ ช่วยบอกรายละเอียดทั้งหมดแก่เราด้วยนะครับ
ผู้นำหมู่บ้าน: เมื่อไม่กี่เดือนก่อนมีกลุ่มนินจาจากที่ไหนก็ไม่รู้เข้ามาที่หมู่บ้านเรา พวกเขามาเสนองานให้เรา ใครที่ยอมไปทำงานกับพวกเขาจะได้รับเงินก้อนโตล่วงหน้าทันที แต่ทุกคนที่ไปกับนินจากลุ่มนั้นก็ไม่เคยได้กลับมาเลยน่ะครับ
มิบุนะ: ทำไมกัน!?
ผู้นำหมู่บ้าน: พวกเขาอ้างว่าทุกคนยังคงทำงานอยู่จึงไม่สามารถกลับมาที่หมู่บ้านได้ แต่ผมไม่เชื่อที่พวกเขาบอกเรา ผมคิดว่าอาจเกิดเรื่องไม่ดีกับชาวบ้านที่ไปกับพวกเขา
ผู้นำหมู่บ้าน: แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีหลายๆบ้านที่จำใจไปกับพวกเขาเพื่อแลกกับเงินก้อนนั้น อย่างที่คุณเห็นหมู่บ้านของเรายากจนมาก แม้ผมจะห้ามพวกเขาไม่ให้ไปกับพวกนั้นไม่ได้ แต่ผมในฐานะผู้นำหมู่บ้านก็ทนเห็นหลายๆคนยอมทิ้งครอบครัวเพื่อไปหาเงินให้คนในครอบครัวของเขาแบบนี้ไม่ได้
ผู้นำหมู่บ้าน: เพราะฉะนั้นล่ะก็ ช่วยตามสืบเกี่ยวกับลูกบ้านของผม และช่วยจัดการกับนินจากลุ่มนี้ให้เราด้วยเถอะนะครับ
นารูโตะ: เข้าใจแล้วครับ วางใจพวกเราได้เลยครับ!
ชาวบ้าน: เฮ้ นั่นพวกเขากลับมาแล้วล่ะ!
ชาวบ้านผู้หญิง: พวกคุณกลับมากันแล้วเหรอคะ สามีของฉันล่ะคะ? เขายังไม่กลับมาอีกเหรอ ฉันอยากให้เขากลับมาบ้านได้แล้วน่ะค่ะ
นินจา: ไม่ต้องกังวลมากหรอกน่า เขายังอยากทำงานหาเงินเยอะๆเพื่อให้พวกเธอสบายไงล่ะ
ชาวบ้านผู้หญิง: ต..แต่ว่าเขาควรกลับมาได้แล้ว ฉันขอติดต่อหาเขาได้มั้ยคะ
นินจา: เฮ้อ เอ้านี่เงินของสามีเธอที่ฝากมาให้เธอ เลิกถามถึงเขาสักทีเถอะน่า
ชาวบ้านผู้หญิง: ฉันไม่ต้องการเงินสักหน่อย ฉันบอกว่าฉันอยากติดต่อกับสามีฉันไง พาฉันไปหาเขาได้ไหม?
นินจา: โธ่เอ้ย ก็บอกว่าสามีเธอยังไม่อยากกลับมาไง เอาเงินไปแล้วก็ถอยไปสักทีเถอะ!
นินจา: เอ้า เราต้องการคนไปทำงานเพิ่ม มีใครสนใจอีกไหม คราวนี้ได้เงินเพิ่มเยอะมากเลยล่ะนะ!
สาวชาวบ้าน: ไม่จำกัดเพศใช่มั้ย?
นินจา: โอ้ว!
ฉันอยากไปกับพวกคุณ ฉันอยากหาเงินมาดูแลพ่อแม่ฉันน่ะ พวกท่านแก่มากแล้ว ได้โปรดพาฉันไปด้วยเถอะนะ
นินจา: ว้าว สาวสวยที่ไหนเนี่ย ไม่รู้ว่าหมู่บ้านนี้จะมีสาวสวยอยู่ด้วยแฮะ ได้เลยสาวน้อย เรายินดีพาเธอไปด้วยเลยล่ะ ฮ่าฮ่า
นินจา: แหม แต่ก็น่าเสียดายอยู่เหมือนกันนะเนี่ย ฮ่าฮ่า
นารูโตะ: เสียดายอะไรงั้นเหรอ?
มิบุนะ: เจ้าพวกเซ่อเอ้ย เจอมารยาหญิงของอาจารย์เราหน่อยเหอะ พวกแกซวยแน่
เคน: มีประโยชน์ดีเหมือนกันแฮะ
ชาวบ้าน: ไม่นะ! พาฉันไปแทนเถอะ ฉันอยากไปทำงานกับสามีฉัน เขาออกไปกับพวกคุณหลายเดือนแล้ว ฉันอยากไปเจอสามีฉัน ขอร้องล่ะนะ
นินจา: นี่เธออีกแล้วเหรอ
ชาวบ้านชาย1: ไม่ได้! บอกแล้วไงว่ารอบนี้ฉันจะไปน่ะ
ชาวบ้านชาย2: ให้ผมไปเถอะนะ ผมจะตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่เลย ขอเงินให้ครอบครัวผมเถอะ!
นินจา: เฮ้อ ก็บอกแล้วไงว่าพวกเราพาไปได้แค่ทีละคนเท่านั้นน่ะ
– พาฉันไปเถอะ ฉันขอร้องล่ะ
– ไม่ได้สิ ต้องให้ฉันก่อน
ชาวบ้าน: ขอบคุณจริงๆนะครับที่เลือกผมมาทำงานกับพวกคุณ ถ้าครอบครัวผมไม่ได้เงินนี้จากพวกคุณ พวกผมคงต้องลำบากตลอดไปแน่ๆ
นินจา: ไม่เป็นไรน่า พวกฉันมันพวกชอบช่วยเหลือผู้คนอยู่แล้ว
นารูโตะ: อย่าเข้าใกล้มากนะ อีกฝ่ายเป็นนินจาอาจรู้ตัวได้
ซึคุเนะ: เหลือเชื่อเลยแฮะ ทั้งๆที่พวกชาวบ้านก็รู้ว่าคนที่ไปกับพวกมัน ยังไม่ได้กลับมาสักคน แต่ยังจะแย่งกันเพื่อไปกับคนพวกนี้อีกเนี่ยนะ
นารูโตะ: เพราะพวกเขาอยากทำเพื่อครอบครัวไงล่ะ
ชาวบ้านหญิง: ฉันไม่ยอมให้คุณไปหรอก ถ้าไปแล้วคุณจะได้กลับมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ลูกเรายังเล็กนะ
ชาวบ้านชาย: เราต้องมีเงินเพื่อเลี้ยงดูลูกของเรา ฉันจะรีบหาเงินให้ได้เยอะๆ และกลับมาหาเธอและลูกให้เร็วที่สุดนะ ฉันสัญญา
นินจา: ถ้าไม่เปลี่ยนใจก็ตามมาได้แล้ว
มิบุนะ: มันคิดจะพาเขาไปที่ไหนกันนะ
ชาวบ้าน: เดี๋ยว ท..ที่นี่มัน… เราต้องเข้าไปข้างในจริงๆเหรอครับ?
นินจา: ฮ่าๆ แกก็รู้จักที่นี่เหมือนกันสินะ
นินจา: ใช่แล้ว มันเป็นถ้ำศักดิ์สิทธิ์ที่ใครเข้ามาข้างในแล้วจะไม่ได้กลับออกไปอีก แต่พวกฉันเข้าออกได้ตลอดน่ะสิ
ชาวบ้าน: ขอร้องล่ะ พาผมออกไปเถอะ ไหนว่าจะให้ผมมาทำงานด้วยไง
นินจา: ก็นี่ไง งานของแก
นินจา1: ฟังนะ แค่แกอยู่ที่นี่เฉยๆ ครอบครัวแกจะได้เงินก้อนเพิ่มอีก แกอยากหาเงินไว้จนลูกแกโตไม่ใช่รึไง?
นินจา2: ไม่ต้องห่วงน่า ฉันจะกลับไปที่หมู่บ้านแก แล้วจะให้เงินเมียแกตามจำนวนที่สัญญา รับรองว่าลูกแกโตมาไม่ลำบากแน่ๆล่ะ
ชาวบ้าน: พวกคุณ สัญญาแล้วนะ…
นินจา: เออน่า ไม่ต้องห่วงหรอก แกน่ะอยู่ที่นี่ไปเฉยๆเถอะ
นินจา: ท่านเทพ ออกมารับเครื่องสังเวยนี้สิ และช่วยเปิดทางให้พวกข้าด้วย
นินจา: เอาล่ะ เรารีบออกไปกันเถอะ
นารูโตะ: พวกนั้นมันพูดบ้าอะไรกันน่ะ
มิบุนะ: ออกไปช่วยเขากันเถอะ
เคน: รอดูอีกสักพักนึงก่อน
อา ท่านคงออกมารับข้าแล้วสินะ
ได้โปรด ขอให้ลูกเมียของข้ามีความสุขตลอดไปด้วยเถอะ
ชาวบ้าน: พ..พวกคุณเป็นใครกันน่ะ เข้ามาทำอะไรที่นี่?
นารูโตะ: ไม่ต้องกลัวนะ เรามาช่วย
ชาวบ้าน: แต่ว่าพวกคุณจะถูกเทพเจ้าลงโทษเอานะ!!
นารูโตะ: เอ๋!? เทพเจ้าเหรอ
เคน: นั่นมัน….
นินจา1: ตอนนี้ท่านเทพเจ้าคงจะมารับเครื่องสังเวยไปแล้วล่ะนะ
นินจา2: ต่อไปนี้ต้องรีบพยายามขนสมบัติออกมาให้หมดให้เร็วที่สุดเลยนะโว้ย พวกชาวบ้านมันเริ่มเอาแต่ถามหาแต่คนที่มาทำงานกับเรามากขึ้นเรื่อยๆแล้ว
น่ารำคาญชะมัด ทั้งๆที่ชีวิตพวกมันไม่ได้มีค่าอะไรสักหน่อย แลกกับเงินที่ได้ไปก็น่าจะเพียงพอแล้วแท้ๆ
– เหวอ นี่มันอะไรกัน!! ก็เราสังเวยคนไปแล้วนี่ ทำไมยัง!!?
– หนีเร็ว!!
นินจา: นี่มันอะไรเนี่ย พวกแกเป็นใครกัน!!?
นารูโตะ: ยอมแพ้ซะ พวกแกไม่มีทางหนีแล้วล่ะ ถ้าเข้าไปข้างในพวกแกถูกกินแน่
นินจา: หนอย พวกแกเอาเครื่องสังเวยเราไปสินะ
นารูโตะ: ว่าไงนะ พวกเขาเป็นคน ไม่ใช่เครื่องสังเวยสักหน่อย
มิบุนะ: ใช้ชีวิตคนอื่นมาเป็นเหยื่อล่อ เพื่อให้ตัวเองเข้าไปเอาสมบัติข้างในเนี่ยนะ
ซึคุเนะ: พวกนายนี่มันเลวที่สุดเลย
หนวกหูโว้ย ชีวิตเจ้าพวกนั้นไม่ได้มีค่าอะไรขนาดนั้นสักหน่อย อย่ามายุ่งเรื่องของพวกฉัน!
[คาถาดิน อุกาบาตหินถล่ม]
นินจา: อ้าก ทำอะไรน่ะ!!?
ช..ช่วยด้วย!!
นารูโตะ: เคน นายปลอดภัยดีมั้ย!?
เคน: ผมไม่เป็นไรครับ แต่หมอนั่นมันหนีเข้าไปข้างใน? ไม่กลัวถูกกินรึไง
นินจา: ฮึ่ม ไอ้บ้านั่นมันหนีเอาตัวรอดไปคนเดียวเลย แถมยังมาเล่นงานพวกเดียวกันอีก
นารูโตะ: ว่าไงนะ แปลว่าข้างในคงมีทางหนีออกไปได้สินะ?
เคน: ผมตามไปเองครับ
มิบุนะ: ไม่นะเคนคุง มันอันตรายนะ
เคน: ฉันจะระวังตัว
เรื่องอะไรฉันจะยอมถูกจับกัน อย่างน้อยฉันก็รู้ทางออก ต้องรีบออกก่อนที่จะถูกเทพเจ้าจับกิน
เคน: คิดว่าฉันจะยอมให้คนชั่วอย่างแกรอดไปได้รึไง?
โธ่เว้ย!
เคน: ใช้คาถาดินแทรกปากถ้ำเพื่อขยายทางออกเหรอ ยังมีแรงเหลืออยู่อีกรึเนี่ย?
ช..ช่วยด้วย ดึงฉันขึ้นไปที ฉันยอมแพ้แล้ว ฉันจะยอมให้พวกนายจับตัวแล้ว นะ!!?
เคน: คนอย่างพวกแกที่ใช้ชีวิตคนบริสุทธิ์เพื่อความโลภของตัวเองน่ะ ไม่มีค่าพอให้ฉันรักษาชีวิตไว้หรอก จะตกลงไปเองหรือจะให้ฉันตัดแขนแก
นินจา: พูดบ้าอะไรของแกน่ะ อย่านะ!! ฉันไม่ผิดสักหน่อย คนพวกนั้นมันอาสามาเองไม่ใช่รึไง
เคน: แต่แกก็ไม่ได้บอกพวกเขานี่ว่าจะให้พวกเขามาตายเพื่อแกน่ะ?
นินจา: อย่านะขอร้องล่ะ แกควรจะให้โอกาสพวกฉันสิ ถ้าแกทำแบบนี้แกก็ไม่ต่างอะไรกับพวกฉันหรอกนะ!!
เคน: ใครสนกันล่ะ?
เพราะชีวิตของแกตอนนี้น่ะไร้ค่ากว่าแมลงซะอีก
นินจา: ช…ช่วยด้วย! ฉันขอร้องล่ะ ฉันไม่เหลือจักรกะแล้วนะ ฉ..ฉันจะตกอยู่แล้ว! ช่วยด้วย!
เคน: …
นารูโตะ: จับไว้!!
นินจา: ช…ช่วยที!!
นารูโตะ: ส่งมืออีกข้างมาเร็วเข้า! เคน มาช่วยกันหน่อย!
ซึคุเนะ: เคน!
มิบุนะ: เคนคุงปลอดภัยดีใช่มั้ย!!
เคน: ฉ..ฉันไม่เป็นไร…
ซึคุเนะ: ฉันไม่กอดนายหรอกเฟ้ย!!
เคน: อ้าวไหงงั้น เห็นทำหน้าเศร้านึกว่าอิจฉามิบุนะซะอีก จะกอดก็ได้นะฉันไม่ว่าหรอก
ซึคุเนะ: ไม่ได้อิจฉาโว้ย แล้วก็ไม่ได้ทำหน้าเศร้าด้วย! นายนี่มันน่าโมโหชะมัด!!
ผู้นำหมู่บ้าน: ตั้งแต่สมัยสงครามโลกนินจาครั้งที่ 3 มีคนเล่าต่อกันมาว่ามีกลุ่มนินจาได้เอาสมบัติที่ปล้นมาได้ไปซ่อนในถ้ำเพื่อหลบการถูกแย่งชิงช่วงสงคราม แต่หลังสงครามสงบลงก็ไม่เคยมีใครเข้าไปเอาสมบัติออกมาได้ เพราะไม่มีใครรอดกลับออกมา จนกลายเป็นว่าผู้คนเชื่อว่ามีเทพเจ้าเฝ้าสมบัติอยู่ข้างใน แต่แท้จริงแล้วมันคือจระเข้พวกนี้เอง
เคน: ผมต้องขอบคุณคุณจริงๆ นะครับ ที่ฟังคำขอของผมโดยการสร้างบ่อสำหรับดูแลจระเข้ และรับปากว่าจะดูแลจระเข้พวกนี้ต่อไป
ผู้นำหมู่บ้าน: ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ เพราะตอนนี้จระเข้พวกนี้กลายเป็นสัตว์นำโชคของหมู่บ้านเราไปแล้ว ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าเป็นเพราะจระเข้พวกนี้คอยดูแลสมบัติพวกนั้นมาตลอดหลายสิบปี จนวันนี้พวกเราได้ครอบครองสมบัติทั้งหมดแทนที่มันจะไปตกในมือคนเลวพวกนั้น
นารูโตะ: กลายเป็นว่าหมู่บ้านนั้นมั่งคั่งขึ้นมาทันตาเห็นเพราะจระเข้พวกนั้น หัวหน้าหมู่บ้านเลยอยากดูแลจระเข้ และชดเชยให้ครอบครัวของผู้ที่สูญเสียเพราะถูกหลอกไปเป็นเหยื่อ เขาเป็นผู้นำที่จิตใจดีมากเลยนะ
มิบุนะ: ทุกอย่างจบลงได้ด้วยดีแบบนี้ค่อยสบายใจหน่อยน้า
นารูโตะ: รู้มั้ย เคน…เราน่ะ ไม่จำเป็นต้องฆ่าศัตรูทั้งหมดหรอกนะ ต่อให้พวกเขาเลวแค่ไหนก็เถอะ
เคน: !
เคน: ผมไม่เข้าใจ ทำไมเราต้องไว้ชีวิตคนเลวแบบนั้นด้วย หมอนั่นไม่ได้มีค่าขนาดนั้นสักหน่อย
นารูโตะ: พูดอะไรของนายน่ะ ชีวิตทุกชีวิตน่ะมีค่าทั้งนั้นแหละรู้มั้ย นายยังขอชาวบ้านว่าอย่าฆ่าจระเข้พวกนั้นอยู่เลยนี่
เคน: มันไม่เหมือนกันสักหน่อย เพราะคนเลวพวกนั้นไม่เห็นค่าชีวิตคนอื่นก่อนนี่ มันเป็นตรรกะพื้นฐานไม่ใช่รึไง? ถ้าเราไม่อยากให้ใครทำแบบนั้นกับเรา เราก็ไม่ควรทำแบบนั้นกับคนอื่นก่อนน่ะ
เคน: และเพราะเขาไม่เห็นค่าคนอื่น ผมก็จะไม่เห็นค่าของเขาเหมือนกัน ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย
นารูโตะ: ฉันจะไม่บอกว่าสิ่งที่นายทำมันผิดหรอกนะ แต่คนบางคนเกิดมาโดยไม่เคยตระหนักถึงผลกระทบ จนกว่าพวกจะได้รับบทเรียน รู้มั้ย
นารูโตะ: คนเราน่ะมันเปลี่ยนกันได้นะ แค่เราให้โอกาสเขา เขาอาจจะกลับตัวเป็นคนดีขึ้นมาสักวันก็ได้ การฆ่าน่ะไม่ใช่ทางออกที่ดีเสมอไปหรอกนะ
นารูโตะ: ไม่งั้นเราจะมีคุกไว้ทำไมกันล่ะ?
เคน: เข้าใจแล้วครับ…
ซึคุเนะ: เอ๋ คุยอะไรกันอยู่น่ะ บอกผมมั่งสิ?
นารูโตะ: ไม่มีอะไร ไม่ต้องสนใจหรอก ซึคุเนะ
มิบุนะ: อะไรกัน มีความลับกับเรางั้นเหรอเนี่ย?
