ผู้ชาย: ดันพลาดตกลงมาข้างล่างนี้ซะได้.. ที่นี่มันอะไรกันเนี่ยหมอกเต็มไปหมด มองไม่เห็นทางเลย…

 

คนลึกลับ: มาทางนี้สิ…

ผู้ชาย: ใครอยู่ทางนั้นน่ะ!? ช่วยผมด้วย!

 

ผู้ชาย: เอ๋!? นั่นมันตัวฉันนี่! นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!!?

 

คนลึกลับ: ใช่แล้ว ฉันก็คือนายไงล่ะ ฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับนาย ฉันรู้ถึงความเจ็บปวดของนาย ฉันคือคนเดียวที่เข้าใจนายทุกอย่าง มาอยู่เคียงข้างฉันที่นี่เถอะนะ แล้วนายจะไม่ต้องเจ็บปวดอีกต่อไป

ผู้ชาย: พูดเรื่องบ้าอะไรของนาย!?

 

คนลึกลับ: การตายของเธอเป็นความผิดของนายจริงๆ ถ้านายตั้งใจช่วยเธอมากกว่านี้ เธอก็คงจะรอดไปแล้วใช่มั้ยล่ะ? ไม่ว่าใครจะพูดยังไง แต่ความจริงมันคือความผิดของนายทั้งหมดนั่นแหละ

 

ผู้ชาย: ฉ..ฉัน… ใช่ มันคือความผิดของฉันจริงๆ

คนลึกลับ: การที่นายต้องจมอยู่กับความเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียเธอไปและความรู้สึกผิดนั่น มันทรมานมากเลยใช่มั้ย

 

คนลึกลับ: ยื่นมือมาสิ ถ้านายอยู่กับฉันที่นี่ นายจะมีแต่ความสงบสุขและไม่ต้องเจ็บปวดอีกต่อไป

 

 

 

 

[บ้านของโฮคาเงะรุ่น 6]

 

คาคาชิ: เคน เสร็จรึยังลูก แม่เขารอกินข้าวอยู่ กินข้าวก่อนค่อยออกไปทำภารกิจนะ

เคน: กำลังจะลงไปครับ

 

เคน: จะว่าไปพ่อช่วยดูข้อมูลของ “หุบเขาแห่งความโดดเดี่ยว” ที่พวกผมต้องเข้าไปตามหาคนหายในนี้ให้ทีสิ ข้อมูลที่ผมพอจะหาได้มันน้อยมากเลย

คาคาชิ: ได้สิ

 

เคน: ถ้านอกจากคำบอกเล่าตามตำนานเกือบร้อยปีจากคนในพื้นที่แล้วแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย

คาคาชิ: มันเป็นสถานที่ต้องห้ามน่ะเลยไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไป เพราะมีคนหายตัวไปในนั้นเยอะมาก

 

คาคาชิ: ตามตำนานเล่าว่าใครก็ตามที่เข้าไปใกล้ จะถูกเรียกด้วยเสียงปริศนา ยิ่งตามเสียงนั้นไปไกลเท่าไหร่ก็จะยิ่งหาทางกลับออกมาไม่ได้ แต่เพราะภายในเป็นหุบเขาที่มีหมอกปกคลุมตลอดเวลา เลยมีการตั้งข้อสงสัยว่าคนที่หลงทางเข้าไปจะมองไม่เห็นทางเลยหาทางกลับออกมาไม่ได้ บวกกับความหวาดกลัวจึงทำให้ผู้คนที่หลงทางขาดสติ

เคน: ฟังดูคล้ายๆ กับไซเรนเลยว่ามั้ย

 

คาคาชิ: ถือว่ารวบรวมข้อมูลมาได้เยอะนี่นา ระวังเรื่องการหลงทางเพราะหมอกและคาถาลวงตาให้ดีล่ะ อาจมีอะไรที่เราคาดไม่ถึงอยู่ข้างในเยอะเลย ลูกแน่ใจแล้วเหรอว่าจะทำภารกิจนี้น่ะ ให้พ่อส่งทีมอื่นไปช่วยด้วยดีมั้ย?

เคน: พ่อน่ะห่วงเกินไปแล้วน่า ภารกิจนี้ทุกคนดูตื่นเต้นมาก ไม่มีใครกังวลเลยสักนิดนะ

 

คาคาชิ: ที่ไม่กังวลเพราะมั่นใจว่าเรื่องคราวนี้ไม่เกี่ยวข้องกับผีๆ แน่นอนสินะ

 

เคน: พูดขึ้นมาแล้วหงุดหงิดชะมัด! ภารกิจก่อนหน้านี้ พ่อแค่ตั้งใจจะแกล้งผมใช่มั้ย รู้ทั้งรู้ว่าลูกตัวเองกลัวผีแท้ๆ ทีหลังถ้าจะมีผีมาเกี่ยวข้องก็หัดบอกกันก่อนสิ

คาคาชิ: คร้าบ คร้าบ ไปกินข้าวกันเถอะ หิวแล้วล่ะ

 

เคน: งั้นก็แบกผมไปหน่อยแล้วกัน

คาคาชิ: เฮ้ยมันหนัก เป็นเด็กรึไงเราน่ะ?

เคน: ใช่แล้ว

 

คาคาชิ: เฮ้อ ทีตอนอยู่ต่อหน้าสาวๆ ชอบทำเป็นเท่ อยู่บ้านล่ะทำตัวอย่างกับเด็ก.. ทำไมตัวหนักชะมัดเลยเนี่ย?

เคน: ขี้บ่นชะมัด ตาแก่นี่

 

นารูโตะ: มาถึงแล้ว หุบเขาแห่งความโดดเดี่ยว

ซึคุเนะ: อย่างเจ๋ง!

มิบุนะ: สวยจังเลย!

นารูโตะ: ดูเหมือนจะไม่มีทางลงไปข้างล่าง คงต้องไต่ลงไปตามหน้าผาแล้วล่ะ

 

เคน: ฉันจะผูกเชือกไว้ตรงนี้นะ ถ้าใครหลงทางให้ตามเชือกเส้นนี้กลับมาที่จุดเริ่มต้น และคอยดูสัญลักษณ์ต่างๆ ตามทางด้วย และอย่าออกห่างจากกันเด็ดขาด เข้าใจนะ

– รับทราบ!

 

– โห ยิ่งลงมาลึกยิ่งมองไม่เห็นอะไรเลย ไม่แปลกใจเลยที่มีคนมากมายหายไปในนี้น่ะ

 

ซึคุเนะ: โอ๊ะ!

 

นารูโตะ: เอ๋ อะไรเนี่ย

ซึคุเนะ: รูปปั้นดินเหรอ? เหมือนคนเลย อย่างเจ๋ง

มิบุนะ: ทำไมถึงมีของแบบนี้ข้างล่างล่ะ? น่าขนลุกชะมัด

 

เคน: อย่าแตะอะไรมั่วซั่วน่า เราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับที่นี่ ระวังตัวหน่อย

ซึคุเนะ: ร..รู้แล้วน่า นายนี่มันระวังตัวดีชะมัด

 

 

ซึคุเนะ: อั่ก!

 

นารูโตะ: ซึคุเนะ!? เกิดอะไรขึ้นน่ะ?

 

ซึคุเนะ: ฮ่าฮ่า โทษทีครับ เมื่อกี้สะดุดอะไรเข้าก็ไม่รู้

มิบุนะ: ซุ่มซ่ามซะจริง!

เคน: บอกว่าอย่าเดินห่างกันมากนักไง

 

– เอ๋

 

 

– เฮ้ย นี่มันอะไรกันเนี่ย!!? ทำไมมีซึคุเนะสองคนล่ะ!?

ซึคุเนะ: นายเป็นใครกันวะ!?

ซึคุเนะ: ว่าไงนะ นายนั่นแหละ!!?

 

เคน: โทษทีนะ ฉันต้องมัดนายไว้ก่อนจนกว่าจะหาตัวจริงเจอ

ซึคุเนะ: ไม่เป็นไร ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าหมอนี่มันเป็นใครกันแน่ กล้าดียังไงมาปลอมเป็นฉัน

ซึคุเนะ: นั่นมันคำพูดฉันต่างหากเจ้าบ้าเอ้ย นายเจอดีแน่!

 

นารูโตะ: แล้วจะพิสูจน์ยังไงดีว่าใครคือซึคุเนะตัวจริง?

เคน: คงต้องลองถามเรื่องส่วนตัวดูครับ แล้วก็ให้ลองใช้คาถานินจาของซึคุเนะทีละคนดู

มิบุนะ: จริงด้วย ฉันจะถามเรื่องตอนที่เรายังเด็กๆ ตัวปลอมตอบไม่ได้แน่

 

 

นารูโตะ: เหลือเชื่อชะมัด ทั้งใช้คาถานินจาของซึคุเนะได้ แถมยังตอบคำถามเราได้ทั้งหมดทั้งสองคนเลย

เคน: มันเป็นไปได้ไงที่ตัวก็อบปี้จะมีความทรงจำของตัวจริงได้น่ะ? ที่นี่มันอะไรกันแน่เนี่ย

 

มิบุนะ: นายคงไม่ได้กำลังเล่นตลกกับเราโดยใช้ร่างแยกมาแกล้งเราหรอกนะ ใช่มั้ย?

ซึคุเนะ: ฉันจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรกันเล่า!

 

นารูโตะ: ร่างแยกงั้นเหรอ!? ฉันคิดวิธีดีๆ ออกแล้วล่ะ

มิบุนะ: เอ๋ จริงเหรอ ยอดเลยอาจารย์นารูโตะ!

 

ซึคุเนะ: เอ๋?

 

ซึคุเนะ: ด..เดี๋ยว อาจารย์นารูโตะ!!

 

[โป๊ก]

อ้าก!!

 

นารูโตะ: อ้าว เอ๋ ทำไมไม่กลับคืนร่างเดิมล่ะ?

มิบุนะ: ฉันลืมไปว่าอาจารย์นารูโตะเป็นพวกชอบใช้กำลังมากกว่าสมอง…

 

นารูโตะ: หรือว่าจะเบาไป..?

ซึคุเนะ: หยุดเลยนะ อาจารย์นารูโตะ นี่คิดจะฆ่ากันรึไงเนี่ย!? พวกนายสองคนก็ช่วยหยุดอาจารย์หน่อยเซ่ ตอนนี้ฉันเป็นเป้านิ่งอยู่นะเฟ้ย!

เคน: ท..โทษที

 

มิบุนะ: ทั้งนิสัยทั้งการกระทำทุกอย่างเหมือนกันหมดเลย แล้วแบบนี้เราจะรู้ได้ไงว่าใครคือตัวจริงกัน?

เคน: ฉันรู้แล้วล่ะ

 

มิบุนะ: เอ๋ จริงเหรอ? เคนคุงจะ…

 

นารูโตะ: เฮ้ย เดี๋ยว! จะใช้อัตสนิบาตม่วงเลยเหรอ มันไม่อันตรายเกินไปรึไง?

 

 

 

 

 

 

 

เคน: กะแล้วเชียว

นารูโตะ: รูปปั้นดิน!?

ซึคุเนะ: เอ๋ ไม่ใช่มนุษย์เหรอ!?

มิบุนะ: เอ๋ คงไม่ใช่ว่ารูปปั้นดินที่อยู่รอบๆ นี้ จะปลอมเป็นเราได้ทั้งหมดหรอกนะ!?

 

ซึคุเนะ: เคน นายรู้ได้ไงว่าฉันคือตัวจริงน่ะ? เจ้าหมอนั่นก็อบปี้ฉันได้แบบ 100% เลยนี่นา? ขนาดฉันยังทึ่งเลย

มิบุนะ: นั่นน่ะสิ?

เคน: เพราะเสียงน่ะ

 

เคน: ตอนที่อาจารย์นารูโตะทุบหัวพวกนาย เสียงมันแตกต่างกันอย่างชัดเจนเลยน่ะสิ เสียงทุบจากเจ้านั่นเหมือนทุบดินที่อัดแน่น แต่เสียงจากนายมันแตกต่างกันเพราะกระโหลกมนุษย์มันจะมีส่วนประกอบของน้ำมาก เสียงจะกังวาลมากกว่าน่ะ และเพราะแถวนี้มีรูปปั้นดินทั้งนั้น ฉันเลยยิ่งมั่นใจว่านั่นไม่ใช่มนุษย์แน่นอน

นารูโตะ: หา..ร เหรอ?

 

มิบุนะ: ว้าว ยอดเลย เคนคุงเนี่ย! บอกตรงๆ ฉันแยกไม่ออกเลยนะ

ซึคุเนะ: สุดยอดเลย! แค่เสี้ยววินาทีเดียวเอง

นารูโตะ: ช่างสังเกตจริงๆ หมอนี่

เคน: จริงๆ แล้วต้องขอบคุณความมุทะลุของอาจารย์มากกว่าล่ะนะ

 

นารูโตะ: ท่าทางจะเรื่องใหญ่ซะแล้วล่ะ ยังไม่ทันไรก็เกือบพลาดท่าแล้ว นี่ก็เริ่มมืดแล้ว ต่อไปห้ามคลาดกันเด็ดขาด และระวังอย่าไปโดนรูปปั้นพวกนี้เข้านะ

– รับทราบครับ!

 

คนลึกลับ: (ไม่คิดว่าจะพลาดเลยนะ อุซึมากิ นารูโตะ อุตส่ามาหาเราถึงที่แบบนี้ ฉันจะไม่ยอมปล่อยนายไปแน่ๆ)

 

มิบุนะ: อี๋ นี่มันอะไรกันเนี่ย ยิ่งเข้ามาลึกยิ่งเจอแต่โครงกระดูกมนุษย์

 

เคน: อาจารย์นารูโตะ ตรงนี้มีโครงกระดูกแต่เสื้อผ้ายังดูใหม่อยู่ นี่มันแปลกมากเลยนะ

นารูโตะ: นั่นสิ นอกจากนี้ยังมีรูปปั้นดินใกล้ๆ ศพแทบทั้งนั้นเลย

มิบุนะ: ฉันว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับรูปปั้นที่ก้อบปี้ตัวซึคุเนะแน่ๆ เลยค่ะ

 

เสียงปริศนา: ทุกคน…

 

นารูโตะ: เสียงนั่น… ซึคุเนะนี่นา!?

มิบุนะ: จริงด้วย ตัวก้อบปี้อีกแล้วเหรอ?

ซึคุเนะ: ต้องใช่แน่ๆ เลย ไปจัดการมันกันเถอะ!

 

 

ซึคุเนะ!!?

 

ซึคุเนะ: นั่นไง หมอนั่นมันตัวก้อบปี้ฉันอีกตัวแน่นอนเลย จัดการมันเลย!

ซึคุเนะ: อย่าไปฟังนะ หมอนั่นมันตัวปลอม มันจับฉันมาไว้นี่ แล้วเอาตัวปลอมไปหาพวกนายทั้งสองตัวเลย…

นารูโตะ: นี่มันอะไรกันฟะเนี่ย!?

 

มิบุนะ: อย่ามาโกหกนะ เคนคุงบอกว่าเสียงร่างกายของตัวปลอมมันต่างกับตัวจริง และซึคุเนะที่อยู่ตรงนี้คือมนุษย์จริงๆ ไม่ใช่รูปปั้นดินด้วย แล้วจะเป็นตัวปลอมทั้งคู่ได้ไง!?

ซึคุเนะ: ใช่แล้ว เจ้าตัวปลอมมันกำลังโกหก! จัดการมันเลยเถอะน่า!

 

นารูโตะ: เคน นายว่าไง?

เคน: …..มันดูเหมือนเขาถูกจับตัวไว้เลย ทำไมตัวปลอมถึงต้องถูกพันธนาการไว้แบบนั้นล่ะ

ซึคุเนะ: ก็เพราะมันพยายามหลอกพวกนายว่ามันคือตัวจริงไง พวกนายจะต้องสงสัยอะไรอีก ในเมื่อฉันก็คือตัวจริงอยู่นี่ไง

 

 

เคน: …ซึคุเนะฉันขอมัดนายไว้อีกรอบได้มั้ย?

ซึคุเนะ: นี่นายยังไม่ไว้ใจฉันอีกงั้นเรอะ!?

นารูโตะ: โทษทีนะ ซึคุเนะ ช่วยทำตามที่เคนบอกทีนะ

ซึคุเนะ: อาจารย์ก็ด้วยเหรอ!?

 

 

ซึคุเนะ: งั้นก็ได้

 

นารูโตะ: เฮ้ย นั่นนายจะทำอะไรน่ะ!?

มิบุนะ: ซึคุเนะ!?

ซึคุเนะ: นายเห็นแล้วใช่มั้ย ซึคุเนะ?

 

ว่าพวกเขาไม่เคยเชื่อใจนายเลย

 

มิบุนะ: ว่าไงนะ นี่ตกลงแกเป็นตัวปลอมงั้นเหรอเนี่ย!?

นารูโตะ: ปล่อยซึคุเนะนะเจ้าบ้าเอ้ย!!

เคน: นี่แกเป็นใครกันแน่เนี่ย แกรู้เกี่ยวกับเขาขนาดนั้นได้ไงกัน?

ซึคุเนะตัวปลอม: ฮ่าฮ่า เพราะฉันก็คือเขายังไงล่ะ

 

ซึคุเนะตัวปลอม: ฉันพูดถูกใช่มั้ยล่ะซึคุเนะ พวกนั้นน่ะฟังแต่คำพูดของเคน เป็นแบบนี้เสมอเลยนี่ แล้วนายน่ะยังสำคัญกับทีม 7 อยู่มั้ย?

 

นารูโตะ: พูดบ้าอะไรของนาย ซึคุเนะก็ต้องสำคัญกับเราอยู่แล้ว เขาเป็นลูกศิษย์ของฉันนะ!

เคน: หยุดพูดจาให้เราแตกคอกันได้แล้ว ไอ้ตัวปลอม

มิบุนะ: ใช่ ที่เราเชื่อสิ่งที่เคนคุงพูดเพราะเขาฉลาดและรอบคอบที่สุดในทีมเราต่างหากล่ะ นายถูกจับได้ถึงสองครั้งเลยพยายามจะปั่นหัวเราสินะ!?

 

มิบุนะ: เอ่อ หนูไม่ได้จะบอกว่าอาจารย์นารูโตะงี่เง่านะคะ

นารูโตะ: เออ ไม่บอกก็ไม่รู้หรอก!

 

เคน: นิสัยของซึคุเนะน่ะ ถ้าเห็นตัวปลอมเขาคงวิ่งเข้าใส่เพื่อจัดการตัวปลอมเองแล้ว แต่นายน่ะเอาแต่บอกให้พวกฉันจัดการ นายไม่รู้นิสัยข้อนี้ของเขาสินะ?

 

ซึคุเนะตัวปลอม: ก็จริงแฮะ ฉันก้อบปี้ได้แค่รูปลักษณ์เพราะฉันได้จักระของเขามา แต่ไม่สามารถเดาความคิดและการกระทำของเขาได้ทั้งหมด แต่รู้มั้ย หมอกพวกนี้ส่งความทรงจำทั้งหมดของเขามาให้ฉัน ฉันรู้เกี่ยวกับซึคุเนะมากกว่าพวกนายซะอีก

ซึคุเนะ: อย่ามาพูดบ้าๆ น่า แกไม่มีทางมารู้จักฉันดีหรอก!

 

ซึคุเนะตัวปลอม: ถึงภายนอกนายจะทำตัวร่าเริงเสมอ แต่ลึกๆแล้วนายก็ยังคงเหงาเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ นายเสียครอบครัวไปเพราะสงครามโลกนินจาครั้งที่ 4 นี่นา แล้วเพื่อนๆ นายที่มีครอบครัวที่อบอุ่น มีชีวิตที่เพอร์เฟ็คแบบนั้นจะมาเข้าใจนายได้ไง? ฉันต่างหากที่เข้าใจนายที่สุดน่ะ

 

ซึคุเนะตัวปลอม: นายที่ยอมตามเสียงเรียกของฉันมา นั่นหมายความว่าลึกๆ แล้วนายต้องการคนที่เข้าใจนายจริงๆ นั่นก็คือฉันนี่ไง มาอยู่เคียงข้างฉันที่นี่เถอะนะ ซึคุเนะ

 

นารูโตะ: หยุดพูดบ้าๆ แล้วคืนซึคุเนะมาซะ ไอ้บ้าเอ้ย!!

 

 

 

ซึคุเนะตัวปลอม: กะ..แก.. (เร็วชะมัด!!)

นารูโตะ: โห นี่แกย้ายร้างไปที่หุ่นตัวอื่นได้ด้วยเหรอเนี่ย?

 

 

เคน: ซึคุเนะ อยู่เฉยๆ นะ!

ซึคุเนะ: อ..โอ้!

 

ซึคุเนะตัวปลอม: ไอ้บ้าเอ้ย คืนเขามานะ!!

 

นารูโตะ: ซึคุเนะเป็นพวกเราต่างหากล่ะเจ้าบ้า

 

เคน: ซึคุเนะเป็นไงมั่ง!?

ซึคุเนะ: ดินมันบีบตัวฉัน แขนขาชาไปหมดเลย

มิบุนะ: อยู่นิ่งๆ นะ เดี๋ยวฉันรักษาให้!

 

ซึคุเนะตัวปลอม: ชิ อุซึมากิ นารูโตะ! อยากรู้นักว่าจะแน่สักแค่ไหน

 

เอ๋ อะไรเนี่ย!!? รูปปั้นรอบๆ นี้เคลื่อนไหวได้เหรอ!?

 

 

 

 

เคน: เยอะชะมัด!

นารูโตะ: จักระมันเยอะถึงขนาดควบคุมทั้งหมดนี่ได้เลยเหรอเนี่ย

ซึคุเนะตัวปลอม: มันคือจักระของคนที่หลงมาที่นี่ต่างหากล่ะ ที่อยู่ในรูปปั้นนั้นคือวิญญาณและจักระของพวกเขา

 

เคน: ว่าไงนะ วิญญาณเหรอ!?

นารูโตะ: ผีอีกแล้วเหรอ!?

มิบุนะ: ไม่เอาน่าทั้งสองคน!

 

ซึคุเนะตัวปลอม: พวกเขาเลือกที่จะอยู่ที่นี่กับฉันเพราะมีแค่ฉันที่เข้าใจพวกเขา และซึคุเนะก็จะอยู่ที่นี่กับฉันด้วย!!

มิบุนะ: หยุดเพ้อเจ้อสักทีเถอะเจ้าตัวปลอม!

 

มิบุนะ: อาจารย์ ถ้าในรูปปั้นเป็นวิญญาณผู้คน เรายิ่งต้องทำลายมันเพื่อปลดปล่อยพวกเขานะ!

นารูโตะ: เอ่อ นั่นมันก็จริงนะ…

เคน: ถ้าปลดปล่อยแล้วเขาจะไม่ตามเราไปใช่มั้ย!?

 

 

 

ซึคุเนะตัวปลอม: อ..อะไรเนี่ย พลังบ้าอะไรกัน!? ไม่นะจักระของฉัน เพื่อนๆ ของฉัน!!

 

เคน: เลิกทำเหมือนกับว่าแกหวังดีกับพวกเขาจริงๆสักที แกแค่อยากได้วิญญาณกับจักระพวกเขาเท่านั้นแหละ ซึคุเนะน่ะเป็นเพื่อนคนสำคัญของเรา เราต่างหากที่เข้าใจเขามากที่สุด ไม่ใช่แกสักหน่อย

นารูโตะ: ยอมแพ้แล้วก็คืนร่างเดิมแกซะ ฉันไม่อยากทำร้ายแกที่มีรูปลักษณ์เป็นซึคุเนะ

 

ซึคุเนะตัวปลอม: หึๆ อย่างแกจะรู้อะไร ชีวิตของแกน่ะดีทุกอย่างนี่ มีพ่อเป็นโฮคาเงะ ครอบครัวก็อบอุ่น แถมยังมีแต่คนรักแก แกจะมาเข้าใจเขาได้ยังไง

เคน: นั่นมันไม่ใช่ประเด็นสักหน่อย!

 

ซึคุเนะตัวปลอม: ส่วนเธอก็มีครอบครัวดูแลเอาใจใส่ การเรียนก็อยู่ในระดับที่ดี เป็นที่รักใคร่ของเพื่อนๆ ฉันไม่เห็นว่าคนอย่างพวกนายจะมาเข้าใจอะไรซึคุเนะได้เลยสักนิด ฉันพูดถูกมั้ย?

 

นารูโตะ: ถ้างั้นฉันล่ะ?

 

 

ซึคุเนะตัวปลอม: (หมอนี่…. ความทรงจำของเขา…)

 

นารูโตะ: รู้มั้ย ไม่ใช่ว่าเราจะต้องเจอเรื่องแบบนั้นก่อนถึงจะสามารถเข้าอกเข้าใจเข้าใจเพื่อนได้สักหน่อย สิ่งที่สำคัญคือความรักที่เพื่อนมีต่อกันต่างหากล่ะ ที่จะสามารถทำให้เราเข้าใจกันและกันได้น่ะ แบบนั้นถึงจะเรียกว่าเพื่อนแท้ไงล่ะ

 

นารูโตะ: ซึคุเนะเป็นเพื่อนคนสำคัญของเรารู้ไว้ด้วย เจ้าตัวปลอม

 

 

ซึคุเนะตัวปลอม: ซึคุเนะ อย่าไปเชื่อพวกเขานะ ฉันต่างหากล่ะที่เข้าใจนายมากที่สุดน่ะ มานี่เถอะ มาอยู่กับฉันนะ

 

เคน: ซึคุเนะ! จะทำอะไรน่ะ

 

เคน: อาจารย์ ทำอะไรน่ะ หยุดเขาสิ!

 

ซึคุเนะตัวปลอม: ใช่แล้ว แบบนั้นล่ะ ฉันจะอยู่เคียงข้างนายเอง

 

ซึคุเนะตัวปลอม: อ..เอ๋?

 

ซึคุเนะ: กระสุนวงจักรนี้อาจารย์นารูโตะสอนฉัน แม้ฉันจะทึ่มเข้าใจอะไรยาก แต่อาจารย์ก็ไม่เคยเหนื่อยหน่ายที่จะพยายามสอนฉันเลย

 

ซึคุเนะ: และเคนกับมิบุนะก็คอยอยู่ข้างๆ พยายามช่วยเหลือและให้กำลังใจฉันตลอด

 

ซึคุเนะ: แกเห็นความทรงจำฉัน แต่แกไม่สามารถเข้าถึงจิตใจฉัน รู้ไว้ซะ!!

– อ้ากกกก

 

 

 

ชายแก่: ฉันกะว่าถ้าพวกนายเลือกตัวผิดตั้งแต่แรกและฆ่าร่างปลอมของฉัน พวกนายจะต้องจมดิ่งอยู่กับความรู้สึกผิดเพราะคิดว่าได้ฆ่าซึคุเนะตัวจริงไป และเมื่อพวกนายอ่อนแอลงฉันจึงสามารถดูดจักระพวกนายได้ เพื่อขโมยวิญญาณและจักระทั้งหมดของพวกนาย แต่ว่า..ฉันทำพลาดตรงไหนกัน..?

 

ชายแก่: ตอนนี้..ฉันไม่เหลือจักระและวิญญาณในหุ่นสำรองแล้ว…

 

[เพราะเหตุนี้ หมอกที่อยู่ในหุบเขาแห่งความโดดเดี่ยวก็สลายหายไปทั้งหมด รูปปั้นที่เหลือทั้งหมดก็ถูกทำลายโดยทีม 7 จากนี้จึงไม่มีผู้หายสาบสูญในหุบเขาแห่งนี้อีก]

 

[เป็นเพราะความรักความใส่ใจจากคนรอบข้าง ภารกิจนี้จึงสำเร็จได้ด้วยดี]

มิบุนะ: ซึคุเนะหิวมั้ย กินขนมนี่หน่อยนะ

เคน: กินน้ำผลไม้ที่ฉันเอามาด้วยนี่สิ มันมีประโยชน์นะ

นารูโตะ: เราพักผ่อนที่นี่เถอะนะ ซึคุเนะน่าจะเหนื่อยแล้ว

ซึคุเนะ: หยุดเอาอกเอาใจมากกว่าปกติสักทีเถอะ ฉันขนลุก!!

 

 

 

เนื้อหา

ทีม 7 ได้รับภารกิจให้เข้าไปตามหาคนที่หายสาบสูญใน “หุบเขาแห่งความโดดเดี่ยว” ที่ข้างในถูกปกคลุมไปด้วยหมอกหนา มันเป็นพื้นที่ต้องห้ามซึ่งมีตำนานเล่าว่าหากใครที่หลงทางเข้าไปจะถูกเรียกด้วยเสียงปริศนา ยิ่งตามเสียงนั้นไปไกลเท่าไหร่ก็จะยิ่งหาทางกลับออกมาไม่ได้
เมื่อทีม 7 เข้าไปในหุบเขานั้นสิ่งแรกที่พวกเขาเจอคือรูปปั้นดินมากมายที่ดูเหมือนมนุษย์ และซึคุเนะก็เผลอไปสัมผัสมันเข้า จากนั้นพวกเขาก็พบว่ามีซึคุเนะสองคนอยู่กับพวกเขา แต่เคนใช้ไหวพริบของเขาทำให้สามารถรู้ได้ว่าซึคุเนะตัวจริงคือคนไหน เมื่อเดินทางลึกเข้าไปพวกเขาก็ได้พบโครงกระดูกมนุษย์มากมายในหุบเขานั้น จึงทำให้มั่นใจได้ว่าไม่มีผู้รอดชีวิตหลงเหลืออยู่ พวกเขาจึงต้องไขปริศนาเกี่ยวกับหุบเขาแห่งนี้ต่อไป

พวกเขาได้พบกับศัตรูที่มีขีดจำกัดสายเลือดพิเศษที่สามารถดูดจักระและขโมยวิญญาณผู้คนเพื่อการดำรงอยู่ของตัวเอง โดยผ่านทางรูปปั้นดินที่เขาสร้างมันขึ้นมาจากจักระของเขา หากใครก็ตามไปสัมผัสรูปปั้นดินเข้าก็จะถูกดูดจักระบางส่วนและถูกก้อบปี้ร่างกายได้ นอกจากนี้เขายังใช้หมอกที่สามารถเข้าถึงความทรงจำของผู้ที่สูดดมหมอกเข้าไปได้อีก จากนั้นก็ทำให้เหยื่ออ่อนแอจากความทรงจำที่เจ็บปวดเหล่านั้น เมื่อเหยื่อมีจิตใจที่อ่อนแอและดิ่งลงเขาจึงสามารถดูดจักระและวิญญาณของเหยื่อได้

แม้ว่าซึคุเนะจะมีอดีตที่เจ็บปวดจากการสูญเสียคนที่เขารัก แต่จิตใจเขาก็แข็งแกร่งมากพอจึงไม่ถูกศัตรูชักจูงได้ง่าย สิ่งสำคัญนั้นเป็นเพราะความรักความเข้าใจของเพื่อนๆ ร่วมทีมของเขาที่คอยอยู่เคียงข้างเขาเสมอ ความรักและความเข้าใจนั้นจึงสำคัญกับสิ่งมีชีวิตเสมอ ไม่เพียงแค่มนุษย์เท่านั้น