ฮาตาเกะ เคน – ไกเดน ตอนที่ 2: ลูกชายโฮคาเงะ
[ฮาตาเกะ เคน 7 ขวบ]
– หมอนั่น ฮาตาเกะ เคน ใช่มั้ย? ที่เป็นลูกชายของโฮคาเงะน่ะ นับวันยิ่งป็อบปูล่าขึ้นเรื่อยๆ เลยนะ
– มีแต่คนสนใจ น่าอิจฉาชะมัด
– นี่ๆ ฉันได้ยินมาว่าหมอนั่นสอบเข้าได้เพราะใช้เส้นของพ่อล่ะ จริงๆแล้วหมอนั่นฝีมือห่วยสุดๆเลย แค่โชคดีที่มีพ่อเป็นโฮคาเงะ แล้วก็หน้าตาดีนิดหน่อย ถึงได้มีแต่คนสนใจน่ะ
– จริงเรอะ ไม่ยุติธรรมเลยนี่นา!
– ไม่ใช่แบบนั้นหรอกน่า…
– เอ๋ นายรู้จักกับหมอนั่นเหรอ!?
ไทชิโร่: (ก็ยังคงทำตัวไม่สนใจว่าใครจะว่ายังไงเหมือนเดิมเลยนะ ไอ้คนน่าโมโหเอ้ย…)
[เรื่องราวก่อนหน้านี้]
ฉันบอกว่าให้แกซื้อของเล่นที่ออกใหม่มาให้ฉันวันนี้ไงวะ ทำไมยังไม่ได้อีก อยากตายรึไง!?
– ต..แต่ว่าเงินค่าขนมฉันเพิ่งจะได้มา ถ้าใช้หมดในวันเดียวฉันต้องโดนฆ่าแน่ๆ
– ไม่สนโว้ย! แกต้องไปซื้อมันมาให้ฉันวันนี้! ไม่งั้นก็โดนฉันฆ่าแทน
โย่ว! เล่นอะไรกันอยู่เนี่ยท่าทางน่าสนุก เฮ้! นายเรียนอยู่ห้องเดียวกับฉันนี่ ไทชิโร่ ใช่ป่ะ?
ไทชิโร่: เฮ้ย! แกมัน ฮาตาเกะ เคน ลูกชายของโฮคาเงะนี่ มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!?
เคน: โอ้ ดีใจที่จำฉันได้นะ
ก็อย่างที่ว่านั่นแหละ ฉันมันลูกชายสุดที่รักของโฮคาเงะ! ฉันเอาเรื่องนี้ไปรายงานพ่อฉันและอาจารย์ดีมั้ย? พวกนายคงไม่อยากมีประวัติแย่ๆ ตั้งแต่เด็กหรอกใช่เปล่า เพราะงั้นเราแยกย้ายกันไปดีมั้ยแล้วฉันจะทำเป็นไม่เห็นให้
ไทชิโร่: ไอ้ลูกแหง่เอ้ย! แกมันก็ดีแต่ใช้บารมีพ่อแกนั่นแหละ! เฮ้ยไปกันเถอะ!
เคน: ไม่เอาน่า อย่าอิจฉาฉันเลย
– ข..ขอบคุณนะ…
เหวอ!
ไทชิโร่: แกนี่มันขวางหูขวางตาน่าหมั่นไส้สุดๆ ฉันกะจะไม่ยุ่งกับแกเพราะมีแต่คนให้ความสนใจแก แต่แกก็ดันเข้ามาสอดเรื่องเมื่อวานเอง คิดว่าฉันจะปล่อยแกไปง่ายๆ เหรอ ฮาตาเกะ เคน!
เคน: เฮ้ย อยู่ๆ เป็นอะไรของนายเนี่ย? ลืมแล้วเรอะว่าฉันน่ะลูกชายโฮคาเงะเลยนะเฟ้ย
ไทชิโร่: หนวกหูเว้ย! อ้างชื่อพ่ออยู่ได้ ไอ้ขี้ขลาด ไม่อายบ้างรึไง!?
เคน: เอ๋… ฉันว่ารุมรังแกคนอื่นมันน่าอายกว่าอีกนะ…
ไทชิโร่: ว่าไงนะ! สถานการณ์แบบนี้ยังจะปากดีอีกเรอะ ไอ้บ้านี่
เคน: ท..โทษที ฉันมันพวกปากเสียไปหน่อยน่ะ…
ไทชิโร่: เออ! ฉันจะซัดแกให้หายปากเสียเอง!!
เคน: เฮ้ยใจเย็น อย่าใช้กำลังสิ!
อ..อะไรกัน!? มันหลบได้งั้นเหรอ!? ไม่หรอกมั้ง… คงแค่ฟลุ้ค!
เคน: หยุดสิวะ มันอันตรายนะเฟ้ย!
ไทชิโร่: (มันหลบได้อีกแล้ว!!)
เคน: เหวอ!
– ล..ล้อเล่นรึไงเนี่ย! เจ้าบ้านั่นหลบได้หมดเลย?! หมอนั่น.. จริงๆแล้วเก่งงั้นเหรอ??
– ไม่หรอกมั้ง งั้นทำไมหมอนั่นถึงเอาแต่หลบล่ะ…!?
เคน: พอได้แล้วน่า! เหวี่ยงหมัดไปมาอยู่ได้ มันอันตรายนะ!
ไทชิโร่: ทำไมแกถึงเอาแต่หลบวะ ไอ้ลูกแหง่!?
ซึคุเนะ: เอ๋ ทำอะไรกันอยู่น่ะ เคน?
มิบุนะ: อ๊ะ เคนคุง
– เฮ้ย แยกก่อนเหอะ!
ซึคุเนะ: อะไรน่ะ? หมอนั่นมาหาเรื่องเหรอ?
เคน: ไม่มีอะไรหรอกอย่าสนใจเลย แล้วนี่พวกนายไปไหนมาน่ะ?
ไทชิโร่: เฮ้ย ไอ้ลูกแหง่! มาประลองกัน ถ้าแกชกฉันได้แม้แต่หมัดเดียวฉันจะไม่เรียกแกว่าไอ้ลูกแหง่อีก
เคน: อีกแล้วเหรอเนี่ย…
เคน: หา? นายอยากเรียกฉันว่าไอ้ลูกแหง่ ไอ้ขี้ขลาด หรือไอ้ขี้แพ้ อะไรก็เรื่องของนายสิ ฉันไม่สนใจสักหน่อย ทำไมฉันต้องไปประลองกับนายด้วยเรื่องไร้สาระนี่ด้วยล่ะ
ไทชิโร่: แกว่าไงนะ!
ไทชิโร่: ไม่สนใจฉันงั้นเรอะ!? ฉันล่ะเกลียดความอวดดีแบบนี้ของแกจริงๆ! คิดว่าฉันจะปล่อยแกไปง่ายๆรึไง?
เคน: อ้าวไหงงั้น อยากให้ฉันสนใจหรอกเหรอ?
เคน: ก็ได้.. งั้นถ้าฉันชกนายได้ล่ะก็ ขอเป็นอย่างอื่นได้เปล่า?
ไทชิโร่: เออ ว่ามา!
นายต้องมาเป็นขี้ข้า คอยฟังคำสั่งฉัน…
เฮ้ย!! เริ่มเลยเรอะ!?
ไทชิโร่: คงจะมั่นใจมากสินะว่าจะชนะฉันได้ง่ายๆ น่ะ เป็นแค่ไอ้บ้าที่ใช้บารมีพ่อไปวันๆ แท้ๆ เออ ได้! งั้นก็ชกฉันให้ได้ซักหมัดเถอะ แล้วฉันจะยอมเป็นขี้ข้าแกให้!
เคน: หมอนี่มันยั่วโมโหง่ายดีแฮะ…
ฉันล่ะเกลียดคนอวดดีแบบแกที่สุด!!
ช่วยไม่ได้แฮะ…
โอ้ ฉันชนะแล้วนะ
ร..เร็วมาก!!
เคน: อ้าว.. โทษที ฉันไม่ได้ถนัดมือซ้ายน่ะ มันเลยกะแรงไม่ถูก…
ไทชิโร่: แก…ตาย!
เคน: อึ๋ย เดี๋ยวสิ…
เคน: อะไรฟะ ก็ฉันชนะแล้วนี่ นายนี่มันน่ากลัวชะมัด
เคน: ลาล่ะ!
ไทชิโร่: (อ..ไอ้หมอนี่.. ใช้คาถานินจาได้แล้วเหรอเนี่ย หมอนี่มันฝีมือดีนี่นา)
ก๊าก ฮ่าฮ่าฮ่า
เคน: อ..อะไรอีกล่ะ..? ทำไมนายถึงหาตัวฉันเก่งจังวะเนี่ย?
ไทชิโร่: ฉันยอมเป็นขี้ข้าให้แกตามสัญญา อยากสั่งอะไรว่ามา!
เคน: ว้าว! รักษาคำพูดดีแฮะ ถึงท่าทางจะไม่เต็มใจก็เถอะ
ไทชิโร่: ชิ! แล้วจะใช้ฉันทำอะไร? จะให้ฉันคอยไปซื้อของกินให้ หรือจะไถตังฉัน?
เคน: พูดบ้าอะไรของนายฟะ.. นี่นายทำแบบนี้กับคนอื่นตลอดเลยรึไงเนี่ย? อันธพาลชะมัด
ไทชิโร่: ยุ่งน่า! ถ..ถ้างั้นจะเอายังไงล่ะ!?
เคน: งั้นก็ฟังคำสั่งฉัน.. เลิกไถเงินคนอื่น เลิกรังแกคนอ่อนแอกว่า แล้วก็เอาเวลาไปตั้งใจเรียนซะ จะได้ไม่โตมางี่เง่าเหมือนที่เป็นอยู่ตอนนี้ หวังว่าคงรักษาคำพูดพอนะ
ไทชิโร่: นี่แก.. คิดจะล้อฉันเล่นงั้นเหรอ?
เคน: เอาตรงๆ นะ…
เคน: ฉันไม่ได้สนใจนายสักนิด นายจะทำตามที่ฉันพูดหรือไม่ทำมันก็เรื่องของนาย ฝีมือนายมันห่วย นายแค่รวมตัวกับพวกห่วยๆ เหมือนกัน คอยรุมรังแกคนอื่นเพื่อให้ตัวเองดูเจ๋ง ถ้านายทำแบบนั้นต่อไปยิ่งนายโตขึ้นนายจะยิ่งเหมือนไอ้โง่ขึ้นเรื่อยๆ รู้มั้ย?
แต่อย่างน้อยนายก็ยังมีศักดิ์ศรีและรักษาคำพูด เพราะฉะนั้นถ้านายคิดจะเป็นนินจาก็เลิกทำเรื่องน่าอายแบบนั้นเหอะ
เคน: นั่นก็เพื่อตัวนายเองนะ
ไทชิโร่: …อย่างแกมันจะไปรู้อะไร! แกมันโชคดีที่มีพ่อเป็นโฮคาเงะนี่ อะไรมันก็ง่ายไปหมดสำหรับแกนั่นแหละ!
เคน: แล้วพ่อแม่ของนาย เขาไม่ดีตรงไหนวะ หา! มันทำให้นายใช้ชีวิตยากมากรึไง!?
ไทชิโร่: ฉ..ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นสักหน่อย…
เคน: หรือถ้านายคิดว่ามีพ่อเป็นโฮคาเงะแล้วจะไม่ต้องทำอะไรเลยน่ะ นายคิดผิดแล้วล่ะ เลิกเอาแต่อิจฉาคนอื่นได้แล้วเจ้าบ้า ไปให้พ้นเลยไป!
[ที่สนามฝึกโคโนฮะ]
เจ้าหมอนี่ ฝึกกับพ่อของเขาตลอดเลยนี่นา มิน่าถึงฝีมือดีนัก ฉันพูดผิดตรงไหนล่ะ นายมันโชคดีกว่าคนอื่นเขาจริงๆนี่ แถมยังเป็นคนที่น่าโมโหสุดๆ อีกด้วย แต่ฉันไม่ได้อิจฉานายหรอกนะ เจ้าบ้า!
คาคาชิ: เฮ้ เคน… นั่นเพื่อนลูกหรือเปล่า? เขาตามเราทั้งวันเลยนี่
เคน: อ๋อ หมอนี่เป็น1ในแฟนคลับของผมน่ะ.. ผมเดาว่าเขาน่าจะกำลังหาโอกาสเข้ามาสารภาพรักกับผมอยู่
ไทชิโร่: พูดบ้าอะไรของแกฟะ!!?
ไทชิโร่: ส..สวัสดีครับ ท่านโฮคาเงะ!! ผ..ผมชื่อ ไทชิโร่ อยู่ห้องเดียวกับ ฮาตาเกะ เคน ครับ
คาคาชิ: ยินดีที่ได้รู้จักนะ ไทชิโร่คุง
คาคาชิ: หมอนี่กวนประสาทแล้วก็น่าหมั่นไส้สุดๆเลยใช่มั้ยล่ะ? แต่จริงๆแล้วเขาเป็นคนดีนะ ยังไงเธอก็ช่วยเป็นเพื่อนเขาหน่อยนะ
ไทชิโร่: ค..ครับ!! ท่านโฮคาเงะ!
เคน: ยอดเลย ทั้งชมทั้งด่าในประโยคเดียวกัน พ่อฉัน…
ที่สำคัญกว่านั้นคือ ฝีมือของหมอนี่อาจจะเหนือกว่าเกะนินทั่วไปด้วยซ้ำ แต่พยายามซ่อนความสามารถตัวเองไว้และทำตัวไม่ให้เด่น ฉลาดรอบรู้แต่ทำคะแนนสอบให้อยู่แค่ระดับกลางๆ ถึงได้ถูกคนอื่นมองว่าใช้เส้นพ่อตลอด แถมยังไม่เคยเอาเรื่องไม่ดีที่ฉันเคยทำไปบอกใครสักคน หมอนี่มันเป็นคนยังไงกันแน่นะ?
ไทชิโร่: (นายมันน่าโมโหว่ะ สักวันฉันจะเก่งกว่านายให้ได้เลย ฮาตาเกะ เคน!)
[แถมท้าย]
มิบุนะ: ไม่น่าเชื่อเลยนะ เคยเกลียดเคนคุงขนาดนั้น สุดท้ายดันมากลายเป็นเพื่อนรักกันซะงั้นน่ะ ฮิฮิ
ไทชิโร่: พูดอะไรของเธอน่ะ มิบุนะ ใครจะไปอยากเป็นเพื่อนกับเจ้าบ้านี่กัน! ฉันยอมมาเป็นเพื่อนหมอนี่เพราะท่านโฮคาเงะขอไว้หรอก!
เคน: เกลียดความซึนเดเระของมันจริงๆ
